Van zijn vroegste jeugd af zijn de herinneringen van J. J. Bongers aan dit  stukje Arnhem verbonden. Zijn vader heeft vóór hem de boerderij beheerd, en nu doet hij dit al weer bijna een mensenleeftijd. Hij heeft gezien, hoe de stad stukje voor stukje de landbouwgronden wegknabbelde tot aan de rand van het boeren bestaan. Zijn jeugd is verbonden geweest met de Sophiaschool, het bewaarschooltje dat er nog steeds staat, maar voor de jongelui uit de omgeving geen dienst meer doet, doordat bij de schenking aan de Nederlandse Hervornde Gemeente door de heer en mevr. L. Chevalier, de exploitatie wat al zeer bezien is door de bril van toendertijdse normen.
Vijf gulden salaris plus vrij wonen mag in de prille dagen van dit schooltje voor de onderwijzeres, die geholpen door een „broekenbindster" de Klingelbeekse jeugd voor een paar uur per dag onder haar hoede nam, een behoorlijke beloning geweest zijn, op het ogenblik is een exploitatie op die basis toch niet meer mogelijk.
Het dorpscafé staat er nog, maar ook hier heeft de tand destijds geknaagd aan muren en bestaan. Tot de bevrijding vervulde het nog een taak. „Te koop", staat er thans op, als niet te misvatten teken, dat zijn functie voor de omgeving tot het verleden is gaan behoren.

Officieel behoort zelfs een Klingelbeekse schutterij nog tot deze gemeenschap Het is echter slechts een schijnleven. Er zijn nog leden, en er moet zelfs nog een schutterskoning bestaan, maar de hoogbejaarde leden komen niet meer in actie.

Alleen de vijf Boerderijen en de bakkerij Rutgers, met zijn typische dorpswinkeltje houden de strijd nog vol en zij zijn nog steeds bij machte de sfeer in deze omgeving te bepalen.

Maar ook zij hebben een veer moeten laten. De suikerfabriek, die een veertig, vijftig jaar geleden tijdens de jaarlijkse campagne een druk verkeer van karren veroorzaakte van en naar het station Oosterbeek Laag, heeft reeds lang moeten wijken voor de Wolfabriek, die er thans zijn domein heeft.
Het cafeetje in de voorkamer van de bakkerij er tegenover is reeds lang ter ziele, en zelfs de bakkerij is niet aan modernisering ontkomen.
De takkenbosoven, die vóór en vooral tijdens de oorlog goede diensten heeft bewezen, is vervangen door een oliestookinrichting, al is het nog steeds mogelijk de oven met hout te stoken. Ook bakker Rutgers is met zijn tijd mee moeten gaan. De klant vraagt vroege bediening.

Bij boer Bongers is het niet anders. Acht zoons heeft hij. Slechts één er van is nog in het boerenbedrijf. Een ander volgt het; landbouwonderwijs in Didam, maar hij is niet van plan daarvan te profiteren op de boerderij van zijn vader.